Dit moet je weten over het energielabel voor auto’s

Het energielabel, dat loopt van A (laag verbruik) tot en met G (hoog verbruik), is in 2001 in het leven geroepen om consumenten te stimuleren een zuinige auto te kopen. Dit is goed voor met milieu en voor je eigen portemonnee.

Je hebt het energielabel vast al eerder gezien. Een letter en een kleur geven aan hoe zuinig een apparaat is. Nieuwe auto’s die in de showroom staan hebben ook zo’n energielabel in de vorm van een sticker of een bordje.

Het energielabel is verplicht voor nieuwe auto’s. In Nederland controleert de Inspectie Leefomgeving en Transport of nieuwe auto’s ook daadwerkelijk een energielabel hebben, en of het label voldoet aan alle eisen die hieraan gesteld worden. Ook bij jonge, gebruikte auto’s kan je dit label tegenkomen.

Om te voorkomen dat kleine, zuinige auto’s altijd een energielabel A krijgen en grote, zware auto’s altijd een energielabel G is gekozen voor een systeem waarbij de relatieve zuinigheid wordt getoond. Het zou namelijk oneerlijk zijn om het brandstofverbruik van bijvoorbeeld een Toyota Aygo te vergelijken met een BMW X5.

Een energielabel A is dus niet een label voor de zuinigste auto die je kan kopen, maar wel voor de zuinigste auto binnen zijn klasse. Het kan in theorie dus gebeuren dat zowel een Toyota Aygo als een BMW X5 allebei energielabel A hebben.

Er zijn 7 energielabels voor auto’s: van A tot en met G. Elk label geeft aan hoe zuinig een auto is ten opzichte van het gemiddelde in die klasse. Dit wordt gemeten op basis van de CO2-uitstoot van een auto. Want: hoe zuiniger de auto rijdt hoe minder CO2 deze uitstoot.

Het verschil in verbruik wordt uitgedrukt in procenten. Zo verbruikt een auto met energielabel A minstens 15 procent minder brandstof dan het gemiddelde in die klasse. Een auto met energielabel G gebruikt daarentegen minstens 35 procent méér brandstof.

In het kort kan je stellen dat elke auto met een A, B en soms een C label een goede keuze is omdat deze zuiniger is dan het gemiddelde.

Toch kan dit in de praktijk anders zijn. Het brandstofgebruik van de auto, en dus ook het energielabel, is namelijk door de autofabrikant vastgesteld in een laboratorium onder ideale omstandigheden. In de echte wereld komen deze ideale omstandigheden maar weinig voor. Sta je veel in de file of rijd je veel korte afstanden, dan is het brandstofgebruik waarschijnlijk hoger. Rijd je veel lange stukken op de snelweg dan is het mogelijk lager.

Daarnaast is het echte verbruik van de auto erg afhankelijk van je rijstijl. Snel optrekken en hard rijden zorgt voor een veel hoger brandstofgebruik dan wanneer je de regels van het ‘Nieuwe Rijden’ volgt. Bestuurders krijgen volgens die regels onder andere het advies om rustig te accelereren, korte ritten te vermijden en altijd in de juiste versnelling te rijden.

Het energielabel is sinds 2001 verplicht voor nieuwe auto’s, wat betekent dat tweedehands auto’s in principe ook een energielabel hebben. Als je een tweedehands auto gaat kopen kan je dit opvragen bij de verkoper.

Een andere mogelijkheid is om het energielabel te checken op de website van bijvoorbeeld het consumentencollectief United Consumers of het RDW. Dit doe je door het kenteken van de auto in te voeren. Het systeem is helaas niet 100 procent volledig waardoor je niet voor alle auto’s het energielabel kan opvragen, maar vaak lukt dit wel.

Bedenk daarbij dat het energielabel van een tweedehands auto verouderd kan zijn. Een auto die 5 jaar geleden energielabel B had is waarschijnlijk minder zuinig dan hetzelfde, nieuwe model dat nu in de showroom staat.

Het is moeilijk om zelf het energielabel van je auto te berekenen. Deze berekening vindt namelijk plaats op basis van voertuigdata van alle andere automerken en modellen die in dezelfde klasse vallen als jouw auto. Dit is de reden waarom de fabrikanten zelf hun energielabel aanleveren, net zoals dat gebeurt bij alle andere producten met zo’n label.